Ik dacht er laatst over na.
Ja, ik dacht er laatst over na.
Dat er nog altijd mensen zijn,
nog altijd mensen zijn,
die hun benen intrekken, in dat overvolle gangpad.
Dat er nog altijd mensen zijn,
ja, ook vreemden,
die “gezondheid” zeggen, als je niest.
Zomaar vanuit het blaue hinein...
Dat zal wel een overgebleven restje zijn,
van de builenpest, zeggen we dan.
Dat zal wel een overgebleven restje zijn,
van baat het niet, dan schaadt het niet,
zeggen we dan.
Ja, ik dacht er laatst over na,
dat er nog altijd mensen zijn
die je helpen, zelfs als je iets geks morst,
laten we zeggen iets met citroen,
of iets met roestwater.
Meestal, echt waar, meestal willen we de ander,
willen we elkaar, geen kwaad doen.
Meestal willen we, dat die kop dampende,
zwarte koffie, warm wordt aangereikt,
en dat we die persoon dan bedanken.
Meestal, meestal, of op zijn minst best vaak,
glimlachen we, en dat er dan terug.
Heel soms zeggen we
dank je wel schat,
tegen de serveerster, die ons dat bord
dampende mosselsoep komt brengen, laten we zeggen,
zo in de herfst, zo tegen de winter.
Soms knikken we vriendelijk,
zelfs naar die ene chauffeur
met die gitzwarte pick-up truck,
die ons net zomaar, met al zijn acht cilinders,
voorrang gaf.
Soms is er iemand die het je allemaal aanreikt,
ook dat potje verre pesto
op de allerhoogste plank.
Soms weet ik het allemaal ook niet precies
en denk ik ‘het ligt ingewikkeld’
Want soms lijken we
zo ver verwijderd van samen,
zo ver verwijderd van samen rond,
zo ver verwijderd van samen rond het vuur.
Maar dan toch ook weer,
die korte uitwisselingsmomenten.
En misschien ligt juist in die broze momenten,
het ware, het waarachtige,
wie weet zelfs het heilige besloten.
Ja, in die vluchtige tempels van wellevendheid
waarin we zeggen:
"Hier, ga lekker zitten”,
“Nee, ga je gang - jij eerst”, of
“Die hoed? Die hoed? Die staat je écht goed.”
Vrije hertaling naar het Nederlands door Wordbites van Small kindness van Danusha Lameris. Ik meen ergens gelezen te hebben dat Danusha de kleine aardigheden die zij noemt in haar tekst verzameld heeft vanuit een community-art project.
Ja, ik dacht er laatst over na.
Dat er nog altijd mensen zijn,
nog altijd mensen zijn,
die hun benen intrekken, in dat overvolle gangpad.
Dat er nog altijd mensen zijn,
ja, ook vreemden,
die “gezondheid” zeggen, als je niest.
Zomaar vanuit het blaue hinein...
Dat zal wel een overgebleven restje zijn,
van de builenpest, zeggen we dan.
Dat zal wel een overgebleven restje zijn,
van baat het niet, dan schaadt het niet,
zeggen we dan.
Ja, ik dacht er laatst over na,
dat er nog altijd mensen zijn
die je helpen, zelfs als je iets geks morst,
laten we zeggen iets met citroen,
of iets met roestwater.
Meestal, echt waar, meestal willen we de ander,
willen we elkaar, geen kwaad doen.
Meestal willen we, dat die kop dampende,
zwarte koffie, warm wordt aangereikt,
en dat we die persoon dan bedanken.
Meestal, meestal, of op zijn minst best vaak,
glimlachen we, en dat er dan terug.
Heel soms zeggen we
dank je wel schat,
tegen de serveerster, die ons dat bord
dampende mosselsoep komt brengen, laten we zeggen,
zo in de herfst, zo tegen de winter.
Soms knikken we vriendelijk,
zelfs naar die ene chauffeur
met die gitzwarte pick-up truck,
die ons net zomaar, met al zijn acht cilinders,
voorrang gaf.
Soms is er iemand die het je allemaal aanreikt,
ook dat potje verre pesto
op de allerhoogste plank.
Soms weet ik het allemaal ook niet precies
en denk ik ‘het ligt ingewikkeld’
Want soms lijken we
zo ver verwijderd van samen,
zo ver verwijderd van samen rond,
zo ver verwijderd van samen rond het vuur.
Maar dan toch ook weer,
die korte uitwisselingsmomenten.
En misschien ligt juist in die broze momenten,
het ware, het waarachtige,
wie weet zelfs het heilige besloten.
Ja, in die vluchtige tempels van wellevendheid
waarin we zeggen:
"Hier, ga lekker zitten”,
“Nee, ga je gang - jij eerst”, of
“Die hoed? Die hoed? Die staat je écht goed.”
Vrije hertaling naar het Nederlands door Wordbites van Small kindness van Danusha Lameris. Ik meen ergens gelezen te hebben dat Danusha de kleine aardigheden die zij noemt in haar tekst verzameld heeft vanuit een community-art project.