Ik hertaalde met veel interesse en genoegen twee stukken van Malena Morling.
Een ingang
Als je dankbaar wilt zijn,
als je dankbaar wilt zijn
maar niet voor dat eeuwige labyrint van
oorzaak en gevolg, wees dan dankbaar
voor deze dag, gewoon voor deze zoete dag
en zie het dan zo:
overal waar je kijkt, is een opening, is een ingang.
Zelfs de lucht is een deur, een deur die zweeft.
Zelfs je kind is een deur, een deur die draait
op onzichtbare scharnieren.
“De wereld is een huis,” zegt hij dan ineens, zo terloops,
zo tijdens de lunch, alsof hij je een aanwijzing wil geven.
En nog voordat de woorden oplossen, boven zijn bord
dampende witte rijst en dat krokant gebakken eitje,
zie je plotseling hoe we d'r allemaal in zitten,
hoe de lucht, overal handen,
overal handen, vasthoudt met lucht,
hoe al die willekeurige grenzen elkaar raken,
hoe iedereen verbonden met iedereen,
en hoe we ademen, en ademen, en ademen.
Motelkamer bij zonsopgang
De lucht is weer zichtbaar,
zweeft vloeibaar door de kamer,
als water, stromend over de verwoeste meubels,
als water, sijpelend over mijn gezicht.
Hier op dit kussen, ja, ook hier op dit kussen,
waar zoveel hoofden op hebben gerust.
Waar flarden sliepen,
waar flarden wakker werden,
of stil bleven luisteren naar motorrijders,
die hun machines maar lieten draaien en draaien en draaien
maar nu, zijn ze stil.
Ik hoor alleen nog de schrale wind,
schurend in een of andere schacht.
Als we sterven,
zullen dan al die gedachten…
Als we sterven
wat gebeurt er dan, met dat steeds maar weer
En voordat je, wat dacht je toen,
dacht je toen, zal ik de lucht ooit nog zien?
Of nu heb ik alle afwas gedaan, die ik ooit zou doen.
Of zei je wellicht, mijn schoenen,
zullen vast vergeten hoe zwaar ik was.
En nu ligt alles waar het gebleven was.
Ja, alles ligt waar het gebleven was.
Op de receptie, het logboek
met de namen van alle gasten,
in het kriebelige handschrift van de portier,
inderdaad een Pietje Precies,
exact met wat ‘t allemaal kost.
Alle kaarten van de wereld gevouwen.
Alle kaarten van de wereld gevouwen,
in de duisternis van handschoenenkastjes.
Alle willekeurige grenzen, raken elkaar,
Alle willekeurige grenzen, ze raken elkaar.
Een ingang
Als je dankbaar wilt zijn,
als je dankbaar wilt zijn
maar niet voor dat eeuwige labyrint van
oorzaak en gevolg, wees dan dankbaar
voor deze dag, gewoon voor deze zoete dag
en zie het dan zo:
overal waar je kijkt, is een opening, is een ingang.
Zelfs de lucht is een deur, een deur die zweeft.
Zelfs je kind is een deur, een deur die draait
op onzichtbare scharnieren.
“De wereld is een huis,” zegt hij dan ineens, zo terloops,
zo tijdens de lunch, alsof hij je een aanwijzing wil geven.
En nog voordat de woorden oplossen, boven zijn bord
dampende witte rijst en dat krokant gebakken eitje,
zie je plotseling hoe we d'r allemaal in zitten,
hoe de lucht, overal handen,
overal handen, vasthoudt met lucht,
hoe al die willekeurige grenzen elkaar raken,
hoe iedereen verbonden met iedereen,
en hoe we ademen, en ademen, en ademen.
Motelkamer bij zonsopgang
De lucht is weer zichtbaar,
zweeft vloeibaar door de kamer,
als water, stromend over de verwoeste meubels,
als water, sijpelend over mijn gezicht.
Hier op dit kussen, ja, ook hier op dit kussen,
waar zoveel hoofden op hebben gerust.
Waar flarden sliepen,
waar flarden wakker werden,
of stil bleven luisteren naar motorrijders,
die hun machines maar lieten draaien en draaien en draaien
maar nu, zijn ze stil.
Ik hoor alleen nog de schrale wind,
schurend in een of andere schacht.
Als we sterven,
zullen dan al die gedachten…
Als we sterven
wat gebeurt er dan, met dat steeds maar weer
En voordat je, wat dacht je toen,
dacht je toen, zal ik de lucht ooit nog zien?
Of nu heb ik alle afwas gedaan, die ik ooit zou doen.
Of zei je wellicht, mijn schoenen,
zullen vast vergeten hoe zwaar ik was.
En nu ligt alles waar het gebleven was.
Ja, alles ligt waar het gebleven was.
Op de receptie, het logboek
met de namen van alle gasten,
in het kriebelige handschrift van de portier,
inderdaad een Pietje Precies,
exact met wat ‘t allemaal kost.
Alle kaarten van de wereld gevouwen.
Alle kaarten van de wereld gevouwen,
in de duisternis van handschoenenkastjes.
Alle willekeurige grenzen, raken elkaar,
Alle willekeurige grenzen, ze raken elkaar.