“Maak je wel eens gekke dingen mee bij je performances?”, wordt me met enige regelmaat gevraagd. Alhoewel ik natuurlijk niet precies weet op wat voor soort rampen de vragensteller zoal hoopt, moet ik de vraag op zijn minst bevestigend beantwoorden.
Nee, geen plots naar beneden vallende broeken of onhandig struikelende koningsparen maar toch wel een hele vreemde, toen die ene keer, daar in die galerie.
Bulderend beenmontuur
Ik was gevraagd een praatje te houden bij de opening van een tentoonstelling. Na wat sierlijke open deuren wijdde ik wat woorden aan een serie nog half natte olieverf schilderijen. Volkomen uit het niets kwam er, exact in het midden van een zin, een middelbare man met beenmontuur doorheen bulderen: “En nou hou je je kop. Je houdt je kop. Nu. Met al die woorden, woorden, woorden van je.“ De galeriehoudster, uiteraard voorzien van zwierige rok en pendel nam de benige bulderaar onmiddellijk ferm aan de hand en leidde hem naar daar waar de jassen altijd hingen en zwiepte de deur dicht. Onder het afslepen van Theo, want zo heette hij naar verluid, riep Theo voor de zekerheid nog een keer: “Echt, je houdt op!”.
Zwijgende vitrage
En daar stonden we met z’n allen in oorverdovende stilte “met z’n allen” te wezen. De suizende microfoon. De glazen Chardonnay. De zwijgende vitrage. De droge nootjes. En de nog steeds half natte schilderijen. Het eerste levende woord dat in me boven kwam was een citaat van Loekie de Leeuw: ‘Asjemenou”. Voor de zekerheid herhaalde ik het citaat nog een keer. ‘Asjemenou.’ De uitdaging, althans zo voelde het voor mij, zat ‘m niet eens zo zeer in het omgaan met de schrik maar eerder met de schaamte. Ik kon eerlijk gezegd wel lachen om die woorden, woorden, woorden van Theo die ik moest houden. Maar ik voelde bij het publiek een hele gekke mengkleur van schaamte en medelijden.
Overdruk
Nadat ik de situatie had benoemd en nog een keer “Asjemenou, wat fijn dat jullie er voor me zijn”, had gezegd, liep de overdruk rustig uit de ruimte. Achteraf sprak ik nog met een dame die vast en zeker Cleo heette dat Theo’s stilte eigenlijk best mooi had gesproken. “Al had hij liever een praatje gehouden”, repliceerde Cleo. “Ik ken ‘m. Hij zit daar al jaren op te vlassen. En nu zei hij dit.”
#gekkedingen #performance #art #awkward #theo
Bulderend beenmontuur
Ik was gevraagd een praatje te houden bij de opening van een tentoonstelling. Na wat sierlijke open deuren wijdde ik wat woorden aan een serie nog half natte olieverf schilderijen. Volkomen uit het niets kwam er, exact in het midden van een zin, een middelbare man met beenmontuur doorheen bulderen: “En nou hou je je kop. Je houdt je kop. Nu. Met al die woorden, woorden, woorden van je.“ De galeriehoudster, uiteraard voorzien van zwierige rok en pendel nam de benige bulderaar onmiddellijk ferm aan de hand en leidde hem naar daar waar de jassen altijd hingen en zwiepte de deur dicht. Onder het afslepen van Theo, want zo heette hij naar verluid, riep Theo voor de zekerheid nog een keer: “Echt, je houdt op!”.
Zwijgende vitrage
En daar stonden we met z’n allen in oorverdovende stilte “met z’n allen” te wezen. De suizende microfoon. De glazen Chardonnay. De zwijgende vitrage. De droge nootjes. En de nog steeds half natte schilderijen. Het eerste levende woord dat in me boven kwam was een citaat van Loekie de Leeuw: ‘Asjemenou”. Voor de zekerheid herhaalde ik het citaat nog een keer. ‘Asjemenou.’ De uitdaging, althans zo voelde het voor mij, zat ‘m niet eens zo zeer in het omgaan met de schrik maar eerder met de schaamte. Ik kon eerlijk gezegd wel lachen om die woorden, woorden, woorden van Theo die ik moest houden. Maar ik voelde bij het publiek een hele gekke mengkleur van schaamte en medelijden.
Overdruk
Nadat ik de situatie had benoemd en nog een keer “Asjemenou, wat fijn dat jullie er voor me zijn”, had gezegd, liep de overdruk rustig uit de ruimte. Achteraf sprak ik nog met een dame die vast en zeker Cleo heette dat Theo’s stilte eigenlijk best mooi had gesproken. “Al had hij liever een praatje gehouden”, repliceerde Cleo. “Ik ken ‘m. Hij zit daar al jaren op te vlassen. En nu zei hij dit.”
#gekkedingen #performance #art #awkward #theo